Dywizjon stacjonował w garnizonie Baranowicze.
Święto jednostki obchodzone było 23 sierpnia na pamiątkę połączenia się trzech baterii pod dowództwem ppłk Artura Buol, w 1920, w majątku Łomni pod Mławą[1].
W lipcu 1920 sformowany został VIII Dywizjon Artylerii Konnej, który w czerwcu 1921 przemianowany został na IX Dywizjon Artylerii Konnej i podporządkowany dowódcy IX Brygady Jazdy.
Był organicznym pododdziałem artylerii: 2 Pułku Artylerii Konnej (1921), I Brygady Jazdy (1921), IX Brygady Jazdy (1921-1924), 9 Samodzielnej Brygady Kawalerii (1924-1929), Brygady Kawalerii "Baranowicze" (1929-1937), Nowogródzkiej Brygady Kawalerii (1937-1939).
Pod względem fachowego wyszkolenia podporządkowany był dowódcy 9 Grupy Artylerii.
W kampanii wrześniowej 1939 dywizjon, złożony z czterech baterii i kolumny amunicyjnej, walczył w składzie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii.
Dowódcy:
ppłk Artur Buol (20 VII - 12 X 1920, ranny pod Krasnogórką, 4 XI 1920 zmarł z ran w Szpitalu Polowym nr 7010)
por. Stanisław Żarczewski (od 12 X 1920)
kpt. Kaczorowski
mjr Jan Dunin-Wąsowicz (1 I 1921 - XII 1922)
mjr Włodzimierz Gronowski (XII 1922 - XI 1923)
ppłk Jan Dunin-Wąsowicz (XI 1923 - 1927)
ppłk dypl. Rudolf Jagielski (1927 - 1928)
ppłk Wacław Szalewicz (1928 - 1933)
ppłk Zygmunt Fischer (1933 - 1936)
ppłk Zygmunt Lewandowski (1936 - 1938)
ppłk Tadeusz Rohoziński (1938 - 1939)
Oficerowie:
mjr Zygmunt Kapsa (kwatermistrz)
Obsada Dywizjonu we wrześniu 1939
dowódca - ppłk Tadeusz Rohoziński
1 bateria - kpt. Aleksander Czapliński
2 bateria - kpt. Tadeusz Ludwik Wieleżyński
3 bateria - kpt. Jan Lilling
4 bateria - por. Józef Woropaj
oficer mobilizacyjny - kpt. Olgierd Juchnowicz
Sztandar
17 lipca 1938 w Zamościu Marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz wręczył dowódcy dywizjonu sztandar, nadany 11 stycznia 1938 przez Prezydenta RP. Nadanie sztandaru i zatwierdzenie jego wzoru ogłoszone zostało w Dodatku Tajnym do Dziennika Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 3 z 17 lutego 1938 poz. 24.
W narożnikach lewej strony płata umieszczono wizerunki Matki Boskiej Ostrobramskiej i Świętej Barbary oraz herbu ziemi nowogródzkiej i odznakę pamiątkowej artylerii konnej, a także nazwy miejscowości - miejsc walk dywizjonu w wojnie z bolszewikami: Krasnogórka, Warszawa, Rudnia Baranowicka, Morozowicze.
Wyruszając na wojnę we wrześniu 1939 dywizjon zabrał sztandar ze sobą. Jego losy do dziś pozostają niewyjaśnione. Istnieją wersje o spaleniu i o zakopaniu sztandaru.